1 Corinthians 2

1 Corinthians 2:1

et ego cum venissem ad vos fratres veni non per sublimitatem sermonis aut sapientiae adnuntians vobis testimonium Christi

1 Corinthians 2:2

non enim iudicavi scire me aliquid inter vos nisi Iesum Christum et hunc crucifixum

1 Corinthians 2:3

et ego in infirmitate et timore et tremore multo fui apud vos

1 Corinthians 2:4

et sermo meus et praedicatio mea non in persuasibilibus sapientiae verbis sed in ostensione Spiritus et virtutis

1 Corinthians 2:5

ut fides vestra non sit in sapientia hominum sed in virtute Dei

1 Corinthians 2:6

sapientiam autem loquimur inter perfectos sapientiam vero non huius saeculi neque principum huius saeculi qui destruuntur

1 Corinthians 2:7

sed loquimur Dei sapientiam in mysterio quae abscondita est quam praedestinavit Deus ante saecula in gloriam nostram

1 Corinthians 2:8

quam nemo principum huius saeculi cognovit si enim cognovissent numquam Dominum gloriae crucifixissent

1 Corinthians 2:9

sed sicut scriptum est quod oculus non vidit nec auris audivit nec in cor hominis ascendit quae praeparavit Deus his qui diligunt illum

1 Corinthians 2:10

nobis autem revelavit Deus per Spiritum suum Spiritus enim omnia scrutatur etiam profunda Dei

1 Corinthians 2:11

quis enim scit hominum quae sint hominis nisi spiritus hominis qui in ipso est ita et quae Dei sunt nemo cognovit nisi Spiritus Dei

1 Corinthians 2:12

nos autem non spiritum mundi accepimus sed Spiritum qui ex Deo est ut sciamus quae a Deo donata sunt nobis

1 Corinthians 2:13

quae et loquimur non in doctis humanae sapientiae verbis sed in doctrina Spiritus spiritalibus spiritalia conparantes

1 Corinthians 2:14

animalis autem homo non percipit ea quae sunt Spiritus Dei stultitia est enim illi et non potest intellegere quia spiritaliter examinatur

1 Corinthians 2:15

spiritalis autem iudicat omnia et ipse a nemine iudicatur

1 Corinthians 2:16

quis enim cognovit sensum Domini qui instruat eum nos autem sensum Christi habemus